مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
ماه من از پرده بیرون شو ببین ماه خدا را ماه عفو و ماه رحمت ماه تسبیح و دعـا را ماه توبه ماه بخشـایش مه صدق و صفا را ماه میــلاد حسن مــرآت حسن کبــریــا را نیمه ماه خـدا ماه عــلــی را جلــوه گر بین قرص خورشید محمد را در آغوش سحر بین غنچه ای از گلبن قرآن و عترت وا شد امشب اشک شوق مصطفی در خنده اش پیدا شد امشب روشن از دیدار رویش دیده زهرا شد امشب فـاش گویم پور بوطالب علی بابا شد امشب گشته بلبل جبرئیل و خانه وحی است گلشن ای محمد ای علی ای فاطمه چشم تو روشن بزم شادی هم زمین هم چرخ گردون آمد امشب روزه داران را بهین عیدی همایون آمد امشب میهمانان خــدا را بخت میمــون آمد امشب ماه روی میزبان از پرده بیرون آمد امشب دل نماز آورده بر محــراب ابروی خــم او روزه سی روزه می گیرد بخــیر مقــدم او آفتاب حسن حق تــابنده هنگــام سحــر شد نیمــه مـاه خــدا مــاه محمد جلــوه گــر شد مرتضی را چشم دل روشن برخسار پسر شد هم بشر هم بوالبشر را این پسر نیکو پدر شد ظاهر از بین ولایت مظهر داور شد امشب البشاره البــشاره فــاطمه مــادر شد امشب خیز و در آئینه جان عکس روی یار بنگر جــلوه گر در خــانه دل جلــوه دلدار بنگر وجـه وجــه الله بین؛ مهــر رخ دادار بنگــر در تــلاقــی دو دریــا لؤلؤ شهــوار بنگــر گوش شو تا بشنوی تبریک حی ذوالمنن را چشم شو تا بنگری روی دل آرای حسن را تا درخشان شد رخ رخشان تر از ماه تمامش گشت پروانه صفت در گرد رخ ماه صیامش چون سراپا حسن دید آن طفل را جد کرامش بوسه زد بر روی زیبا و حسن بگذاشت نامش در مه مهمانی حق گــشت مـاهی اشکــارا روشنی بخشیــد چشــم میهمــانان خــدا را ای تولایت صفا بخش و شفا بخش دل من وی به مهرت دست حق آمیخته آب و گل من از نمکدان عطایت شــورها در محفـل من نیست غیر از مهر تو در مزرع دل حاصل من تا مگر روزی شوم از خیــل زوار بقیعت یا شبی صورت نهم بر خاک دیوار بقیعت کاش می بودم نسیم و می گذشتم از کنارت کاش می بودم غبار و می نشستم بر مزارت کاش بودم اشک و میگشتم ز هرچشمی نثارت کاش بودم شمع بزم عاشق شب زنده دارت مرغ جان از لانۀ جسمم همی گیرد سراغت روشنی گیرد دلم از قبربی شمع وچراغت آنکه در ماه خــدا شد ماه بی همتا توئی تو آنکه بر دوش رسـول الله دارد جا توئی تو آنکه بخشیده است جان بر پیکر تقوا توئی تو آنکه بر بوده دل ازصاحب دلان یکجا توئی تو آنکه سر بسپرده بر آئین فـرمانت منـم من وآنکه بین دوستان گشته ثنا خوانت منم من ای شکست خصم دین در شیوۀ صلح تو پیدا دوست ازصبرت به حیرت، دشمن از صلح تو رسوا صبر کردی تا شود برنامۀ اســلام اجـراء صلح کردی تا قیــام کــربــلا گردید بر پا صلح و صبرت بود دام دیگری بر خصم غافل ورنه هرگز آشتی با هم ندارد حق و باطل توهمان مردی که در جنگ جمل شمشیر بستی چون علی درحین چالاکی به صدر زین نشستی قلب لشکر را دریدی پشت دشمن را شکستی رشتۀ جا ن یلان را بی امان از هم گسستی مر مرا باور نیاید دست روی هم گــذاری خواستی با پا گلوی کفر را در هم فـشاری تو ولی حقی و حق خوانده بر هستی امامت ثبت شد پیروزی اسلام در صلح و قیـامت وحی مُنــزل هست مانند کــلام الله پیـامت می نباید بُرد جز با عزّت و تمجــید نامت "میثم" این الهــام را از آیۀ قــرآن گــرفـته با تولای تو در دل پــرتــو ایــمان گــرفته |